Göttinger Predigten
Göttinger Predigten im Internet hg. von U. Nembach
1. Sonntag nach Weihnachten, 27.12.2015
Predigt zu 1. Johannes 1:1-4 (Plattdeutsch), verfasst von Inke Raabe
Gnade si mit jem un Freede vun Gott, unsen Vadder, un unsen Herrn Jesus Christus. Amen.
Leeve Gemeende, ik denk noch oft an Christian. Christian keem mi vör twee Johrn in de Mööt, Ende Oktober is dat ween. Ik har wull vun Christian hört, over ik heff nix op em geben. He schull kaben, is echt woarn, over schiet wat op, heff ik dacht, een wi Christian gifft dat immer mal wedder, dorvun laat ik mi nich ut den Takt bringen. Un ik bün to Arbeit gahn as an jeden annern Dach, un ik seech em wull neger kaben, over mi dor keen Kopp um makt.
Bit he denn op mal doar weer. Christian. Und ik mut seggn: Wenn ik dat nich sülm sehn har, har ik dat nich glövt. Ik schnack vun Christian, de groote Storm in de Oktober 2013. Wat hem jem denn dacht?? Christian reet an de Bööme un tust an de Dakens, Mülltunnen weihten över de Straten und de Bläder danzten op de Stiege een wilde Polka. Christian schmeet Dannen und Eeken um as weern se Striekers, mit de Woddeln reet he se ut und lecht se quer över de Bahnschienen, meis as har he Spaß doran. Ik leep dör de Straaten – ik bin Nordfriesin, also stormfast. Vun so’n beten Wind laten wi uns je nich verdriesen! – und dach mit mal: Huch! Hier is irgendwat ganz und gar nich normal. Un mi woar meis bang um’t Hard.
Mien Zuch na Hamborch fohrte nich. Na Huus kunn ik nich. Dat Telefung gung nich mehr. Ik seet fast in jemme schöne Stadt Heid. Twee Dach lang und heff mi Gedanken makt, wo gau unse Welt doch ut’n Takt kaben kann. Brukt knapp mehr as een beten Wind.
Ik stell mi vör, so ähnli mut dat de Schäpers gahn hem as se endli bi de Krüff ankeemen. Jo, een Kind schulln se to sehn kriegen, dat wussen so wull. Over dat gifft je allewegens Kinner, un wenn man nich sülm wegge hett, sehn se doch all lieker eens ut. Und meistens noch nich mal hübsch, wenn se noch so ganz verknüddelt sind und knapp de Ogen opkriegen. Over denn stunnen de Schäpers vör dat Kind. Jesus weer sien Nam. Und ik bin wiss, dat se dat nich glövt harn, wenn se dat nich mit eegene Ogen sehn harn. Dat Kind sett een Storm in sers Harden fri, de Steene vun Schuld und Scham plumperten man so daal, dat man dat meis hören kunn in de scheepe Stall. Un de Bööme vun Twiebel und Angst, de sik deep in sers Seelen verwoddelt harn: Dat Kind reet se ut und schmeet se um, as weern se man Striekers gliek. Lang vergetene Dröme fungen an to dansen in sers Kopp as Bläder in de Wind. De Bibel vertellt: De Schäpers gungen na Huus, un vertellten överall, wat se vun dat Kind seggt worn wär. Und all, vör dat keem, wunnerten sik över dat, wat de Schäpers vertellen deihtn.
Dat gifft so Saken, de begrippt man erst, wenn man se süht. Dat gifft Begebenheiten, de glövt man erst, wenn man dat sülm belevt.
Ik läs jem nu de Text för dissen tweeten Wiehnachtsfierdach. De steiht opschreben in Johannes sien erste Breef in dat erste Kapitel:
Wat ganz an anfang all dor weer, wat wi hört hebbt, wat wi mit unse eegen Oogen sehn hebbt, wat wi sülben beleevt hebbt, dat wi dat mit Hannen griepen kunnen – ik meen dat Lebenwort – jo, dat Leben is künni makt! - wi hebbt dat sehn, wi staht dorför in, und wi verkündt jem dat ewige Leben, dat bi den Vadder weer un sik uns wiest hett. Wat wi sehen und hört hebbt, dat seggen wi jem wieder, dormit jem mit uns Gemeenschaft hebbt. Denn wi hebbt Gemeenschaft mit de Vadder und mit sien Söhn Jesus Christus. Wi schrieben jem dat, dormit uns Freud nix to wünschen öwer lett.
Dat weer vun Anfang an, dat Lebenswort, secht Johannes. An’n Anfang weer dat Wort, und dat Wort weer bi Gott und Gott weer dat Wort – so steiht dat in’t Evangelium. Und denn geiht dat los, dat betügen: Wi hebbt dat hört! Mit eegen Oogen hem wi dat sehn! Wi hem dat belevt! Wi hem dat mit disse Hannen ANFOTEN kunnt! So schnackt eener, de wat vertellen will, wat meis nicht to glöben is. Un wat Johannes uns klarmaken will, is dat: Dat is nich een beten Storm, woröver wi hier schnacken, dat geiht uk nich um irgendeen Ufo, de irgendeen Spinner irgendwo utmakt hett, dat geiht hier nich um Spökerkiekerie oder irgendeen anner Quatsch, dat geiht hier um jemme Leben! Jem mön uns dat glöben, wi weten, worvun wi schnacken!
Ik mach dat eegentli gar nich so gern hem, wenn eener so in mi geiht. Over liekers: Mi röhrt dat an. De Johannesbreef will so gern övertügen, weil he sülm so övertücht is. Wenn jem uns glöben, secht Johannes, denn warn wi een Gemeenschaft, und uk jem warn Gemeenschaft hem mit Gott Vadder und Jesus, sien Söhn. Un wi wörn uns so dull freuen, wenn jem to uns hören muchen.
Kennen jem dat, dat jem so övertücht sind? Dat jem wat so wiss weten, dat jem dat wiederseggen muchen?
Mi geiht dat so, wenn Lüüd mit mi över de Flüchtlingsfrach diskuteeren wöhn. Denn schnacken se vun Islamisierung und Gewalt und dohn so, as wenn disse armen Minschen uns de Hoor vun de Kopp freten wulln. „Hallo?“, sech ik denn. „Ik heff wegge kennenlernt. De leben bi uns in de Gemeende. De singen bi uns in de Chor!“ Und wenn man mi denn immer noch nicht glövt, kann ik uk luud warn: „Ik heff Tied mit se verbröcht, se hem Dütsch mit mi lernt und Gitarre speelen! Wi hem mitananner schnackt, mit Hannen und Fööt und so gut as dat gung! Ik heff dat doch mit eegen Ogen sehn, wat dat vun feine Minschen sind!“
Jüss so geiht mi dat, wenn ik na Syrien kiek. Dat mach dorför Argumente geben. Over liekers, ik kann nich anners: Ut Gewalt kann niemals Freeden warn. Wenn een Terrorist dod geiht, kaben dor tein nüe. Gegen de Islamische Staat helpen keen Bomben. Freeden mut gahn, denk ik. Geiht nich, gifft dat nich. Gewalt hett noch nie Gudes bröcht und wart nie Gudes bringen. Jem marken, dat ik in de Brass kumm. „Kiek sik doch de Weltgeschicht an?“, sech ik denn. „Wat hett dat denn bröcht in Afghanistan und in den Irak? Nix as dode Minschen und Blood un Tranen….“ Gut is, de IS de Geldhahn totodreihn. Gut is, se nich mit Rüstungstüch to belevern. Gut is, de Lüüd, de för den IS utneihn, hier gut to behanneln. Se warn uns dat danken.
Dat is een dulle Wiehnachtspredigt, warn jem sik denken. Mach ween. Wes dat Hard vull is, des geiht de Mund över….
So tomindst geiht das de Schrieber vun de Johannesbreef. Sien Hard is vull vun den Gloov an den lebennigen Gott. He kann sik nich bremsen, he will sik uk nich bremsen. Glöv dat doch, secht Johannes, wi betügen jem dat mit all, wat wi sind: Wi hem dat hört und sehn, wi hem dat anfaten dufft, wi hem dat belevt, dat Gott sien Wort lebenni und vun Schuld gans fri makt.
Dorbi wart de Johannes-Breef schreeben meis 100 Johr na Jesus sien Dod. De Schrieber hett Jesus nich kennt, hett nich an de Krüff stahn, is nich een vun de Schäpers ween. De Schrieber hett glövt, ohne to sehn. Over he glövt dat so wiss, jüss as har he sehn.
Und kiek, leeve Lüüd, dat is dat, wat Wiehnachten jem vertellen will. Dat is nich „Alle Jahre wieder kommt das Christuskind“. Sonnern: Alle Jahre wieder kaben wi hen an de Krüff. Alle Johrn nüe kön wi dat beleben, wat de Schäpers dormals vör 2000 Johrn belevt hem: Wi kön dat in Gedanken beröhrn, dat Kind! Wi kön schmecken und sehn, wo fründli Gott is. Wi kaben em neech, neeger as de ganze Rest vun dat Johr - weil wi dat unbedingt wöhn, weil wi uns so veel Möchd geben, weil wi uns op de Wech maken, weil wi nich verzichten wöhn op dat, wovun Johannes uns vertellt. In Jesus is Gott Minsch woarn. He vertellt uns vun Gott sien Levd. Jesus is dat Wort, Jesus is Gott-neech-bi, een Gott to’n anfaten. Dat is woar.
Dat Lebenswort is he, secht Johannes. Und he verkündt uns dat ewige Leben. Und dormit will ik schluten. Dat gifft noch een Deel, wat ik wiss glöv: Mit de Dod is dat Leben nich to Enn. Ik heff Minschen sehn, de storben sind. Ik heff se anfaat un mit mien Hannen över de lüdden, kohlen Gesichter streken und heff mit mien Ogen dat Leben söcht, dat dor mal weer. Ik heff sehn: Wat se utmakt hett, sind se nich mehr. Ik heff dat sehn: Wat een utmakt, de Seel, de is bi Gott. Glöv mi dat: Wi bruken nich bang to sien för den letzten Wech. De Wech geiht hen na Gott, und he sülms nimmt uns bi de Hand.
Amen.