De Dag is dor. Op´n Kalenner steiht de 24. Dezember. Nu is Wiehnachtenobend. Man so´n Dag un Datum op Papier bringt noch keen Fest un keen Fier. Mannigeen fraagt: Woans kann´t bi mi Wiehnachten warden? Dor künn us een Bibelwoord to helpen. För vundaag heet dat 1. Timotheus 3,16 so:
Bannig groot is dat Geheemnis vun de Fraamheit:
An´n Dag kaamen as Minsch,
utwiest dörch Gott sienen Geist,
sehn worden vun de Engels,
künnig maakt ünner de Völker,
Glooven funnen in de Wült,
ophaaven hooch in Iehren.

Dit lütt Gedicht mit söss Reegen is een Christusleed ut de ierste Christentied. Hier ward Jesus Christus sien Weg in´n Blick nahmen, sien Leven in´n Längssnitt vun Wiehnachten bet Himmelfohrt.

Vunobend kummt dit Christusleed mit de Wiehnachtsgeschicht tohoop, so as Lukas se vertellt. Mi dünkt, dat lütt Gedicht sett Lukas sien Geschicht nee´e Lichter op. Disse Lichter wüllt we nah un nah ansteken: Een to Anfang, tweemol twee in de Midd un een tolest.

Toierst heet dat vun em, den sien Naam gor nich seggt ward: "An´n Dag kaamen as Minsch". Dat is de Oeverschrift vun dat Gedicht, de Oeverschrift vun Jesus Christus sienen Weg: An´n Dag kaamen as Minsch.

Lestdaags seeten we mit een Bischööpin tohoop un jedeen schüll verstellen, wat em or ehr in de Spiritualität, in de Frömmigkeit wichtig wüür. Een junge Fründ sää: "Dat Gröttste, wat ik betlang belevt heff, dat is de Gebuurt vun us´ ierste Kind. As bi mien Froo nachts de Wehen insetten dään, hebbt we tohoop bäädt, dat allens good gahn müch, un denn güng´t in´t Krankenhuus. In dree Stünnen wüür dat Kind dor un " - so sää de glückliche Vader -" ik wüür dor mit bi un hööl us´ Kind op´n Arm." Dor is em wat vun dat Wiehnachtswunner opgahn: "An´n Dag kaamen as Minsch".

Dat meent Lukas in sien Wies, wenn he vun Maria un Josef vertellt: Se harrn keenen Platz in de Harbarg, se wickeln dat Kind in Winneln un lää´n dat in een Krüff. Ganz ünnen fangt Jesus sien Weg an. Dat is dat Ierst un dat Haupt.

Wieter heet dat: "Utwiest dörch Gott sienen Geist". Ok dor weet Lukas wat vun. De Engel Gabriel künnigt Maria in Nazereth an: "De hillige Geist ward oever di kaamen un wat du to Wült bringen deist, schall Gott sien Soehn heeten". So wiest sik dat bi Jesus sien Dööp: De Himmel deit sik op un de hillige Geist kummt hendaal as Duuv un röppt em to: "Du büst mien leeve Soehn". In de Wiehnachtsgeschicht seggt de Engel to de Schääpers: "Jo is vundaag de Heiland gebooren. Dat is Christus, de Herr, in David sien Stadt." Dit tohoop maakt Wiehnachten ut: "An´n Dag kaamen as Minsch, utwiest dörch Gott sienen Geist".

Vun dissen Eenen un Besonnern seggt dat lütt Leed: "Sehn worden vun de Engels". De Hymnus dinkt wol an den himmlischen Hoffstaat, de üm den Hööchsten versammelt is; all freit sik mit. Lukas vertellt dat so: Mit Maal wüüren bi den Engel de Mehrsten vun de himmlische Heerschaar. Bet in´n Himmel reckt, wat sik oever Nacht in Bethlehem daan hett. Dat is ´n Stääd un Oogenblick, den Aten antohoolen. We sünd in de Midd vun dat Bibelleed un schüllen nu een Musikstück nachsinnen.

De veerte Reeg bringt gewaltig wat in Gang: "Künnig maakt ünner de Völker". Dat is en Barg mehr as in de Wiehnachtsgeschicht steiht. Dor ward jo to Hauptsaak an dat Volk Israel dacht: Jesus de Messias för de Juden. Dat ok de annern Völker mitmeent sünd, wiest bi Matthäus de Steerndüüders ut´n Oosten.

Wat to Jesus sien Levstieden af un to vörkummt un wat he bi sien Himmelfohrt sien Jüngers opdräägen deit, dat güllt in us´ Leed vun Anfang an: Dat Evangelium is nich bloots för dat utwählte Volk dacht, nee, dat ward all de Minschen künnig maakt. Wiehnachten geiht de Wült an.

Dat klingt good un schöön, magst du dinken. Man wat bringt dat in ? Wüllt de Lüüd dat Evangelium oeverhaupt hüüren ? Us´ Leed hett dor keenen Twievel an, nee, dat stellt klipp un kloor fast. "Glooven funnen in de Wült". Jesus sien Saak blifft nich in´n Winkel un an´n Rand, nee, se geiht rut in de wiede Wült. Jo, dor findt se Anklang un Anhang.

Wo kann dat angahn ? fraagst du villicht. De Bibel süht dat so: Wo inkelte Minschen den Anfang mit´n Glooven maakt, dor geiht´t ok wieter; dor bruukt us nich bang üm to we´n. Un wo de iersten to´n Glooven kaamen sünd, dor staht se för een Dörp, een Stadt, jo, för een Land. So hett Paulus as Apostel för de Völker sienen Opdrag verstahn un utföhrt. In´n Anfang liggt dat Enn´ mit in; een Deel steiht för´t Ganze.

Tolest heet dat: "Ophaaven hooch in Iehren". Süh, wat de Engels to Wiehnachten singt "Iehr för Gott in de Hööcht!", dat kummt ok Jesus to. Dat ierste Woord in´n Engelssang bi Bethlehem is das leste Woord in us´ Leed för Jesus. He hett Andeel an Gott sien Macht un Herrschop, so as we in´t Gloovensbekenntnis seggen doot: "Em to Sied gliek an Macht un gliek an Iehr". Dorün hett al dat Kind in de Krüpp usen Dank vull verdeent; un wokeen Jesus iehren deit, de iehrt wohrraftig Gott. So seht de iersten Christen dat. Jo, se meent: Wokeen Gott iehren wüll, de schall dat den Eenen wohren Minschen tokaamen laaten.

To Anfang is fraagt worden: Woans kann´t bi us Wiehnachten warden ? Een Studienkolleg hett to mi seggt: "Wiehnachten - dor kummst ierst achter, wenn du in de Gemeen mit anbääden deist." Jüst dat passeert in us´ Bibelwoord un dat laat us eenmit´n anner doon, denn is dat Fest un de Fier in´n Gang.

Amen

Dr. Heinrich Kröger
Lönsweg 28
29614 Soltau
Tel.: 05191-71949