Göttinger Predigten im Internet
hg. von U. Nembach, J. Neukirch, C. Dinkel, I. Karle

Spenden Sie dem Förderverein Göttinger Predigten im Internet e.V.
für die Fortführung seiner Arbeit!

Heiliger Abend, 24. Dezember 2006
Predigt zu Johannes 7, 28-29, verfaßt von Gerhard Prell
(-> zu den aktuellen Predigten / www.predigten.uni-goettingen.de)


Liabe Leit,
Schwestan und Briada,

wieda is Weihnachten kemma. Wia hoid „alle Jahre wieder“, wia hoid imma. Wenigstns fast wia imma. Da Schnee is heia ned leise oba g’rieslt wia de letztn Johr. Owa aa zuaram dreckatn Weihnachtn is da Dannabaam wieda schee sauba aufputzt und is as Krippal aufbaut, han de G’schenka wieda z’sammakaaft und eipaacklt und is in da Küch wieda ois g’richt worn, daass’s ois aa graad a so is, wia ma’s hoid kennt.

Ned ausz’dengga, wia dees woi waar, wenn’s amoi ganz anders kemma soitat, ois wia ma’s kennt. I wui iatz ned vo dene „ganz andan“ Weihnachtn red’n, vo dene wo mia mei Opa selig an so manchn Heilign Omd vazäiht hod, draußd in Russland, in Kriag. Oder vo dene „ganz andan“ Weihnachtn, vo dene wo mia Leit vazäiht ham, de wo 1945 ois Flüchtling in de Gengd do kemma han. Oda spaata ois Spätaussiedler. Soichane „ganz andan“ Weihnachtn hob i, Gott sei Dank, säim nia dalebt. Oba daass de, de wo’s dalebt ham, so vui davo vazäihn, des muass woi aa irgand oan Grund ham.

Vielleicht muass oba Weihnachtn aa desweng oiwei so sei, wia ma’s hoid kennt, weima ja aa graad g’nua „ganz andane“ Spaarifankal kennan, duach de wo Weihnachtn eh scho ganz anders worn is – so, daass’s uns säim ganz anders dabei wead.

Daass – wia’s in Fernsehn und in de Zeidunga z’hean und z’lesn g’wen is – 10% vo de Deitschn den Grund vo Weihnachtn gar nimma wissen, des glaabt ma glei, wenn auf oamoi rotnasade Hirschn (oda han’s „Rentiere“) wichtiga san ois wia’s Kind im Krippal. Oda wenn Kinda, wenn’s in da Schui g’fragt wean, wos denn is bekannteste Weihnachtsliad is, ois Antwort ge(b)m: „Jingle Bells“ oda „White Christmas“.

Ganz za schweing vo de G’schäftsleit, de wo Advent und Weihnachtn imma öfta, wia’s scheint, mit’n Fasching vawechsln. Han vo eich heia aa oa zon Nikolaustog maschkara ois Nikolaus oda Christkindl in’d Endorfa Sauna ganga, wei dann da Eintritt umasonst war?

Da is’s oam dann scho liawa, daass Weihnachtn a so bleibt, wia ma’s oiwei scho kennt – egal, ob ma si an Schnee ganz traditionell dazua wünscht mit „Leise rieselt der Schnee“ oder e(b)m neideitsch - denglisch mit „I’m dreaming of a White Christmas“.

Oba aa, wenn’s dann ois a so sei soitat, wia ma’s oiwei scho kennt – is Weihnachtn dann aa a so, wia’s g’moant is? Wia’s de Hirtn seinazeit in da erschtn Heilign Nacht dalebt ham, fia de wo des ja no ebbs ganz Nei’s – „gute neue Mär“, wia da Luther dicht hod – g’wen is, daass eahna da Heiland, da Messias geborn is? Und wia’s vielleicht aa mei Opa im Kriag oda de Flüchtling dalebt ham, dene wo’s seinazeit fast a so ganga is wia de Hirtn im Fäid oda wia da Heilign Familie auf da Flucht nach Ägypten?

Füan Heilign Omd is uns heia a Wort vom Evanglisten Johannes aufgebm, aus dem 7. Kapitl.
In dem redt ned’s Kind im Krippal – wei des hod ja no ned red’n kenna – sondan da Jesus ois ausg’wachsns Mannsbuid, des wo aus dem Kind worn is. Und ned bloß des is andas ois wia ma Weihnachtn kennt. Vuimeah sorgt da Jesus aa no füa de oane oda andane Überraschung, duach de wo’s eascht so richtig Weihnachtn wead – und dann kaannt’s uns a so geh, wia hernoch wieda dem oana oda andan Kind, des wo a Packal auspackt, in dem wo a Überraschung drinnad is, de wo ned auf seim Wunschzettl g’standn is, owa duach de wo dann de Weihnachtsfreid umso gressa wead.

Da rief Jesus, der im Tempel lehrte: Ihr kennt mich und wisst, woher ich bin. Aber nicht von mir selbst aus bin ich gekommen, sondern es ist ein Wahrhaftiger, der mich gesandt hat, den ihr nicht kennt.
Ich aber kenne ihn; denn ich bin von ihm, und er hat mich gesandt.

Glei drei Überraschungspackal macht da Jesus do auf, so daass’s richtig Weihnachtn wead.

Richtig Weihnachtn wead’s e(b)m ned scho alloa daduach, daass ois oiwei wieda a so is, wia ma’s kennt. Dös is de easchte Überraschung.

„Ös kennt’s mi und wisst’s, va wo daass i heakimm“, sagt da Jesus im Tempe z’ Jerusalem.
Oft gnua ham’s es eahm ja scho unta d’Nosn g’riem g’habt, daass’s eahm genau kennan.

Wia da Philippus dem Nathanael vazäiht hod, daass er den vahoaßana Messias g’fundn hod, den Jesus, den äidstn Buam vom Josef aus Nazareth – do hod der glei g’wusst, daass aus Nazareth woi eha nix Guads ned kemma ko. Aa, wenn da Josef woi oiwei wieda ganz stoiz rumvazäiht hod, daass er a Urururenkel vom großn König David waar.

Oda wia da Jesus de 5000 Leit mid Brot und Fisch satt g’macht hod. Da ham’s aa ganz genau g’wusst, wo a herkimmt: „Dös is doch da Bua vom Josef, dem Zimmamo, dem sein Vatta und sei Muatta wo ma doch kennan. Wia ko dea song, daass er vom Himme obakemma waar?

Oda – wemma in de andan Evangelienbiacha schaugt:
De Schriftgelehrt’n vom König Herodes – de ham de Heilign Schrift’n ganz genau kennt. Und ham’s genau g’wusst und song kenna: „Z’ Bethlehem, in da Stadt, wo da David her is, dort muass da Messias auf d’Wäit kemma. So steht’s bei de oidn Prophetn.“ Owa higanga is vo dene nachand koana. Bloß de drei Himmegugga und Steandldeita aus’m Heidnland ham si aufg’macht und’s Kind im Stoi g’fundn.

Ja, no ned amoi de Leit vo Bethlehem ham fia den Messias an Hoagascht übrig g’habt – wo’s doch so stoiz drauf g’wen han, daass da große König David aus Eahnana Stodt geborn war. Säim schreibt aa da Johannes – daama auf den wieda z’ruck kemman – glei an Ofang:
„In sei Oangtum is a kemma, oba es hod eahm neamd aufg’nomma.“

De Hirt’n han’s dann vuimeahra g’wen, de wo „die gute neue Mär“ g’head und’s Kind im Stoi g’fundn ham. So, daass’s füa Eahna Weihnachtn worn is: „Eich is heid da Heiland geborn!“
Ja, ois kenna und wiss’n hoaßt no lang ned, daass’s dann aa wirkli Weihnachtn wead.

Ma miarad womegli vui meahra aus da Hand ge(b)m kenna vo dem, wo ma moant, daass ma’s ganz genau woaß und kennt. Miarat si Weihnachten wieda vui mehra schengga lassn ois daass ma’s plant und inszeniert. Wei aus uns säim kimmt des ja ned, daass uns da Heiland geborn worn is. Do hod eascht de Zeit dafüa kemma miassn, ohne daass’s irgand ebba säim hätt zwinga kenna. Und wer woaß: womögli is uns da Heiland ja aa heid vui näha, ois wia mia moanan. Vielleicht kimmta a heid zo uns – inam Kind, inam andan Menschn, der wo aa koan Hoagascht oda koa Arwet und koa Auskemma ned find in unsara Wäit.

Ös moant’s, ös wisst’s ois und ös kennt’s ois. „Owa i kemm ned vo mia säim aus; sondan mi hod a Wahrhaftiga g’schickt, den wo daasst’s ös ned kennts“, sagt da Jesus – und macht sei zwoats Überraschungspackal auf. Duach eahm, den Jesus, zoagt si, daass unsa Herrgott ganz andas is. Ganz andas, ois wia damois de Leit z’Jerusalem g’moant ham, daassa sei miarat. Und ganz andas, ois wia mia moanan, daass da Herrgott sei miarat.

Wenn oana ebbs is im büagalichn Le(b)m, wenna wos z’mäidn und z’sang hod, wenna oiso za dene g’head, de wo unsa Wäid zo dem machan, wos’s is – dann moanta, der Herrgott miarat oana sei, der wo dös ois guathoaßt und absengt. Der wo de Tüchtign belohnt und’s dene guad geh lasst, de wo ebbs leistn.

Und umkeaht: Wer zo dene g’heat, de wo ganz untn stengan, dene wo eahna Arwetsplotz kündigt worn is, de wo koa Chance nimma hom, daass wieda a Arwet find’n, wei’s z’oid oda z’krank han, der moant, da Herrgott miarat doch amoi midan Mordsdrumm Donnaweda dreifahr’n und de Wäit wieda z’recht bringa, daass wieda a G’rechtigkeit herrscht und a Friedn zwischa arm und reich.

Oba da Herrgott is weda a guada oida Mo, dem wo ois recht is, no isa a zorniga Richta, der wo den Saustoi do unt amoi richtig ausmistn duad und de gresstn Sai duach’s Dorf treibt.

Da Herrgott is a kloans Kind worn, a Mensch wia mia. Unta de Ärmstn in seim Voik Israel isa säim a Mensch worn und hod si auf eahna Seitn g’stäiht. Oba ned, um mit G’woit und eisana Faust füa Friedn und G’rechtigkeit zan sorng. Sondan um zan zoang, daass a G’rechtigkeit und a Friedn bloß duach d’Liab auf d’Wäit kemma ko, de wo dem andan aa graad dös säiwe zuag’steht und duad, wo’s füa si säim beansprucht. Und um zan zoang, daass si d’Naachstnliab lohnt, wei midn Doud e(b)m doch ned ois aus is.

Da ausg’wachsne Jesus, der wo in da Weihnachtsbotschaft ois kloans Kind auf d’Wäit kemma is, der duad konsequent bis zaletzt, bis za seim Doud am Kreiz, wos d’Liab foadat. Und kriagt am End vom Herrgott Recht am Ostasonntag in da Friah.

A so und ned andas ois wia e(b)m so ganz andas is da Herrgott, der wo si in dem Kind im Krippal und in dem Mo am Kreiz offmbart. Oana, der wo uns oiwei wieda sei Liab nachitrogt und der wo de oiwei wieda Menschn um Eahna Liab bittn duad. Um a Eisehng aus Liab bitt a de, de wo ebbs han und ebbs z’mäidn ham. Und um a Geduid und um Nachsicht aus Liab de, de wo vo eahna koa Liab dafahrn.

Da Herrgott is ganz g’wiss a so und ned andas ois wia e(b)m so ganz andas. „I kenn eahm, wai i kemm vo eahm, und er hod mi za eich g’schickt“, sagt da Jesus.

Und macht sei dritt’s Üwaraschungspackal auf. Wei des Kind in Krippal und der Mo am Kreiz, wei da Jesus uns zoagt, wia da Herrgott wirklich is, wei da Jesus oans is mit’n Herrgott und weia zagleich ganz oana vo uns Menschn is, destweng kennt er uns aa bessa ois wia daass mia säim uns kennan. Und woaß, wo mia herkemman und higengan.

Mia wiss’n ja so vui üwa uns. Und mia kennan fast ois, wos uns za dem g’macht hod, wos mia han. A oanzigs Haar vo unsam Kopf, a oanziga Bluatstropfa g’langt heidz’tog am Gentechnika, daassa aussafind, wos füara Mensch daass oana is, warum da Oane graouß wead und da Andane kloa bleibt, warum da Oane anfällig is füra bestimmte Krankhat und da Andane ned, warum da Oane g’scheit is und da Andane deppat oda de Oane schee und de Andane schiach. Gott sei Dank oba bleibt’s e(b)m doch im Wesentlichn a Geheimnis um dös menschliche Le(b)m. Denn wer kennt’s erklär’n, warum da oane Mensch, obwoi daassa a schiach is und deppat und kränklich, trotzdem a Liab find und weidagibt und oiso an Sinn in seim Le(b)m find – und a andana, obwoi daassa g’scheid und g’sund is und guad ausschaugt, trotzdem alloa bleibt und koan Sinn in Le(b)m meah findt? Wer kaannt des Wunda erklär’n, daass da oane Mensch z’frien und glückli sei ko, obwoi’s eahm hint und vorn fäiht, und da andane Mensch oiwei unzafrien und und unglückli is, obwoi daassa erfoigreich is und ois hod und von de Andan bewundert wead?

Gott sei Dank gibt’s e(b)m doch a Geheimnis um unsa Menschsei, des wo oiwei a Geheimnis bleim wead. A Geheimnis, des wo z’sammahängt mit dem kloana Kind im Stoi vo Bethlehem, mit dem Mo am Kreiz, mit dem Herrgott, der wo a Mensch worn is. A Geheimnis, des wo uns oiwei wieda überraschn wead bis za dem Tog, wo da aufastandane Herr Jesus Christus wiedakimmt und ois vawandlt und nei macht. Is Geheimnis vo Glaa(b)m, Liab und Hoffnung.

Oiwei wieda z’Weihnachtn kriang mia mit dem Geheimnis zan doa, wenn mia des Kind im Stoi sehng, in dem wo da Herrgott säim Mensch worn is.

Aa graad wenn’s amoi ganz andas kemma soitat, ois wia mia Weihnachtn kennan, aa graad, wenn’s ned a so sei soitat wia imma – in dem Kind vo Bethlehem, in dem Mo am Kreiz, im auferstandana Herrn Jesus Christus is’s scho Weihnacht’n worn, und wead’s oiwei wieda Weihnacht’n. Is kimmt za uns auf d’Wäit. Wei da Herrgott säim auf d’Wäit kemma is. Lassma uns oiwei wieda vo eahm überrasch’n. Amen.

Gerhard Prell
Pfarrer in Bad Endorf /Obb.
G.Prell@gmx.de


(zurück zum Seitenanfang)