Göttinger Predigten

Choose your language:

Startseite

Aktuelle Predigten

Archiv

Besondere Gelegenheiten

Suche

Links

Konzeption

Unsere Autoren weltweit

Kontakt
ISSN 2195-3171

Predigt an’n 3. Advent , 11.12.2011

Predigt zu Römer 15:5-13, verfasst von Anita Christians-Albrecht

Predigttext:

Wat fröher schreven is, in de hillige Schrift, dat is darum uptekent, dat wi darut lehren sölln; wi sölln gedüllig wesen un Stöön kriegen un Hopen holln. Gott gifft Gedüür, Gott gifft Stöön, he mag geven, dat wi in de Spoor blieven achter Christus an un een mit'nanner up een Stück staht. Dat wi dorin eens sünd, dat wi hum, de Vader van uns Herr, priesen as mit een Mund. Dorum nehmt nu doch een de anner an un laat hum so gellen, as he is. So hett Jesus dat ok mit uns maakt un dordör Gott to sien Recht hulpen. Heel minn hett Christus sük maakt un is een van dat Volk Israel worden: Gott steiht ja to sien Woord. Wat he de Voröllern toseggt hett, dat is ok so komen. So köönt ok de Heiden Gott danken un priesen, dat he hör annohmen hett, so, as't schreven steiht: „Middenmank de Heiden will ik di priesen un van dien Naam luut singen". Un annermal heet dat: „Freit jo, ji Heiden, tosamen mit Gott sien eegen Volk". Un noch an'n anner Stääd: „Ji Heiden all, singt Gott Lieder, un ji Völker all mit'nanner: Geevt Gott de Ehr!".Jesaja seggt dat so: „Dor sall een koomen ut de Wuddel van Jesse. De sall upstahn un de Heiden stüürn. Un de Heiden setten hör Hopen up hum". Ja, Gott, up den wi hoopt, de help jo, mit vulle Freid un Freed' to glöven. Denn hebbt ji ok Hopen in Hüll' un Füll'. Van Gott sien Hillige Geist kriegen ji dor Kraft to.

Predigt:

Gott, de immer dor west het un dorwesen will för all Tieden, de mag ok nu ganz dicht bi uns wesen un uns sien Free schenken. Amen.

As Kind hebb ik mi immer up de Adventstied freut, leeve Gemeen. Advent, dat weer wat Besünners. Dor geev dat vööl, wat dat de ganze Johr över nich geev: Jede Mörgen weer ik gespannt up mien Adventskalenner; een ganz eenfachen weer dat man, mit Biller achter de Döörkes. In Huus weer dat warm un gemütlich, un snachts hebb ik dröömt van dat, wat ik mi to Wiehnachten wünschen dä.

Intüschen is dat all wat anners worrn. Dominosteenen un Spekulatius gifft dat al siet September un in de Blomengeschäften dudeln an Dodensönndag Wiehnachtslieder.

Advent - dat worrt immer anstrengender, seggt vööl: Een Wiehnachtsfier jaggt de nächste, de Stadt is vull, un ok in de letzte 13 Daag vör Wiehnachten gifft dat noch 'n Masse to doon.

3. Advent - de Count-Down löppt. Well nu noch nich allns bedocht un sien Paketen noch nich packt hett, de packt dat viellicht gor nich mehr.

Advent - dat will ik nich missen - seggt annern: Kookjesbacken mit uns Kinner un Enkels, Wiehnachtslieder, Punsch un Kersen un nah'n kollen Spazeergang een warm Tohuus.

Advent - dat is, wenn wi marken: Ok uns Seel hett Smacht, ok se bruukt wat: Ruh, goode Gedanken, Tied, wat Feins to'n Freuen un ganz vööl Leevde.

Viellicht is dat de Grund, worum de Lüüd in't Adventstied nah't Kark gaht. Mi wunnert dat jede Johr weer. Wat hebbt wi denn eegentlich to beeden? Tegen all dat Glimmer un Glitter buten in de Welt koomt wi doch gor nich an: Een poor enkelde Kersen up d' Adventskranz, feine Lieder un vööl eernste Woorden: Nich ‚Free, Freud, Levkookjes', nee: ‚Mit Eernst, ji Minschenkinner', as wi dat eben in't Wekenlied sungen hebben. Oder: ‚Maakt de Weg trecht för den Herrn!'.

Of wi doch mehr bruken as Glühwien un Stollen? Of wi dat meenen, wenn wi uns een besinnlichen Adventstied wünschen doont? Dat wi Tied hebbt un nahdenken köönt över dat, wat würelk tellt un würelk wichtig is?

Lang hebb ik docht, dat mi dat reckt, wenn ik mi regelmäßig Tied nehm, mi'n Kers ansteek un goode Musik höör. Dat all höört dor mit to, keen Fraag. Un een Settje lang kann man sük dat denn viellicht ok inproten, dat de Welt wunnerbor is un de Minschen dat henkriegen, dat se in Free tosammen leevt.

Man meestens worr ik ut so‘n Adventsduselee ganz flink weer rutreten. Mien Kinner hebbt sük mal weer in't Wull of ik stell de Kiekkast an un krieg de Biller van Noot un Dood un Hunger un Katastrophen achteran nich weer rut ut mien Kopp. Un denn röppt viellicht ok noch'n Fründin an un vertellt mi, dat se un hör Mann ut‘nannergaht. Ik worr dor weer mit Nöös up stött, dat wi dat in't Löttje un in't Groot nich henkriegen, dat wi Free holln in disse Welt. De Zuckerguss, de wi in't Adventstied geern överall röverschmeern, worrt hart un breckt kött.

Wat good, denk ik mennigmal, dat ok uns Bibel dat Leven kennt un kien Heele-Welt-Book is. Un dat hebb ik ok wedder docht, as ik mi de Predigttext för vandaag ankieken dä ut Paulus sien Breef an de Christen in Rom. To Paulus sien Tieden is‘t anschienend ok nich allns Gold west, wat glänzen dä. Dat gung d'r hoch her in sien Gemeenen mennigmal, un ok de Christenlüüd in Rom harrn sük anschienend düchtig in't Klatten.

Wor dat um gung? Nu, Rom is'n Weltstadt un dorum tummeln sük ok in d' Gemeen ganz verscheeden Lüüd. Un das grootste Problem: Vööl van de, de dorto höörn dän, weern Jöden, so as Jesus un sien Jüngers ok. Un se hebbt sük immer noch to de jöödsche Gemeen holln un de hör Gesetzen un Fierdaagen acht'. Man ok Minschen, de vörher kien Jöden weern, leeten sük van't Evangelium anproten un döpen, Heiden, as se domals nöömt wurrn. Unner disse beide Gruppen, de Jöden- un de Heidenchristen gifft dat nu düchtig Stried. De eenen eten kien Swienfleesch un holln de Sabbat, de annern köönt dor nix mit anfangen. Wat sall dat noch? fragen de eenen. Ji weeten van nix, meenen de annern.

Wat hett dat mit uns vandaag to doon, fraagen Ji Jo nu vielleicht. Man so wiet weg is dat gor nich: „Un so een will'n Christ wesen!", diese Satz hett de een of anner van Jo seeker ok al mal seggt of tomindst docht: „So een will Christ wesen ... un kummt mit sien Frau nich torecht, bedrüggt dat Finanzamt, geiht bloot Wiehnachten nah d' Kark ..." Ok in uns Gemeenen koomt Minschen bi'nanner, de ganz un gor verscheeden sünd un ganz verscheeden Vörstellungen hebbt, wat in't Leven un in't Göven wichtig is.

Paulus sülst is eegens ok kien besünners verdräglichen Minsch west. Immer weer is he mit Lüüd an'nanner raakt, bloot selten kann he sien scharpe Tung bändigen. Man för de beid Gruppen in Rom hett he'n ganz eenfachen Raat parat. „Nehmt 'nanner an", seggt Paulus. Un wiest denn mit't Rummel Bibelwoorden, dat beid Sieden för Gott gliek vööl weert sünd.

Nehmt 'nanner an, so as Christus jo annohmen hett! De een of anner van Jo kummt disse Spröök viellicht bekannt vör. As Trauspröök worrt he immer weer geern nohmen.

Dat Minschen up'nanner togahn un sük d' Hand geven, dat se up'nanner höörn mutten statt över'nanner hertositten, dat se versöken sölln, to verstahn, wat in de anner vörgeiht un to begriepen, worum he so is un nich anners - dat klingt eenfach. Man dat is düchtig stuur. Wovööl Stried verdüüstert allennig weer disse Fierdaagen, wovööl Angst, dat dat Stried geven kunn. Jede Dag, bi‘t Arbeit, in't Familie, up d' Straat, komen wi mit anner Minschen tosammen. ‚Jeder is normal, bit du hum kennenleerst, hett mal'n Book heeten, un so is dat woll ok. Je nahder du een anner Minschke kummst, um so mehr worrst du van hum gewohr un umso ehrder kriggst du dat ok mit, dat he mennigmal ehrder wunnerlich is as wunnerbor.

Paulus weet dat all, he is Minsch genug, Hitzkopp noch dorto. Un doch hollt he uns noch mal de Grundlaag van uns Glöven vör Oogen: Denkt doch an de Grund, wor Ji, beid Sieden, up staht, schrifft he. Denkt doch an dat, wat Jesus Christus för Jo daan hett.

Dat Christus uns annohmen hett, dat is dat, wat wi besünner in‘t Advents- un Wiehnachtstied fiern, jede Johr neij. De groode Gott, vör de wi as Minschen eegens bloot bang wesen köönt, wiel wi nienich so wesen köönt, as he uns hebben will, disse groode Gott, kummt bi uns Minschen un worrt een van uns. He kummt as Kind in disse Welt.

Worum deit he dat, worum verzicht‘ he dor up, sük dörtosetten, worum maakt he sük sülst minner, as he is? Dor - vertellt uns een Geschicht - gifft dat bloot een Grund för:

Een löttje Engel was düchtig enttäuscht, as he van d' Eer weer in d' Himmel trügg keem. He harr versöcht, de Minschen in d' Adventstied to verkloren, dat Gott ganz dicht bi hör komen will. Man wegen all de wichtige Saken, de se vörbereiden mussen, harr nüms Tied hat, hum antohöörn. Nu froog he een van de ollerde un klookerde Engels: ‚Worum maakt Gott dat? Worum geiht he hen nah de Minschen un worrt een van hör, wenn nüms wat van hum weeten will?' ‚Dat is ok för uns ollerde Engels swoor to verstahn', meen de anner. ‚Bloot: Gott hett de Minschen leev. Un well annern leev hett, de kann nich anners.'

Gott hett uns so leev, dat he nich anners kann un Minsch worrt, Dorum geiht dat in't Advent.

Un dat hett ok Paulus begrepen: Christus nimmt mi an. Un dorum kann ik dat ok: annern annehmen, annern gellen laaten, dat in Free mit hör versöken.

Praktisch utsehn kann dat so: Wenn Frau Meyer un Frau Schmidt, de sük al johrenlang keen ‚Gooden Dag' mehr seggt, an‘n darden Adventssönndag mit‘nanner in d' Kark sitten, is dordor nich allns gliek good. Obber beid höört se de Woorden, beid verstaht se, dat dit „Nehmt ‘nanner an!" wat mit hör un hör Leven to doon hett, beid singt se de feine Adventslieder mit un marken wat van een deepen Lengen. Un ok wenn se nah d' Karktied beid wedder nah Huus gaht, jede in'n anner Richt - ik glööv doch, dat dor wat in Gang komen is un dat beid tehren van dat, wat in disse Stünn passeert is. Van de Free, van de se wat markt hebbt, van dat Weeten, wo dat Leven wesen kunn.

Ik glööv, dat is dat, wat Paulus meent, wenn he in uns Predigttext een Woord immer weer betont: Dat Woord Hopen. Veermal düükert dat up, as'n Klammer, de all dat anner tosammenhollt.

De Hopen, seggt Paulus, dat is dat, wat Jöden un Heiden, Starken un Schwachen, Rieken un Armen, Jungen un Olln in een Gemeen verbinnen deit. De Hopen, dat Gott hollt, wat he toseggt, dat dor een is, de uns Leven un uns Welt heel maakt un an d' Enn up jede Fraag 'n Antwoord weet.

Ok de Minschen domals hebben sük sehnt nah Troost un Hülp un Kraft, nah'n goden un gerechten Welt. Dor sünd de Minschen gliek bleven över all de Johrhunnerten weg. Un Paulus wiest uns ok noch vandaag, wor uns Sehnen stillt worrn kann.

Wi hebbt uns vööl vörnohmen för disse Dagen bit Wiehnachten: Een feinen Fest sall dat worrrn, dor liggt uns wat an, dor doont wi wat för. Man wichtger as all uns Hetzen is doch dit: Dat wi mal Paus maaken un nah binnen kieken. Gott hett sük up't Padd maakt nah uns hen. He kikkt immer weer nah uns ut. Un wat will ik denn anners, wat bruuk ik denn anners, as dat mi een annimmt, so as ik bün, as dat ik weet: Mien Hopen hett'n Grund.

Wenn ik mi dat recht överlegg: Ik freu mi immer noch up un över de nächste Daagen un Weeken!

Amen.