Göttinger Predigten

Choose your language:

Startseite

Aktuelle Predigten

Archiv

Besondere Gelegenheiten

Suche

Links

Konzeption

Unsere Autoren weltweit

Kontakt
ISSN 2195-3171

11. Sonntag nach Trinitatis, 16.08.2015

„Of dat reicht?“
Predigt zu Lukas 18:9-14 (plattdeutsche Predigt), verfasst von Gerd Bohlen

Leeve Lü,

ik hör letzt von ollern Mann, de gung all över 30 Johr na`t Kark hen. As jeden Sönndag! Sien Frau, de bleevt meeste Tied in Huus. Anners kunn dat üm Punkt 12 kien Middageten geben; meen see jedenfalls. Un wenn de Keerl weer in`t Döör quem, denn froog sien Frau: „Na, wat het Pastoor vandage denn seggt?“ Und dann seggt he: „Dat wer ganz moij, aber ik kann di de nix van navertelln!“

Aber an een Sonndag - ik meen dat weer in August west: De Mann quem weer na Hus: „Na, wat het Pastoor vandage denn seggt?“ frog sien Frau. Un do vertell de Mann de ganze Predigt, von vörn bit achtern. „Hech“, segg de Frau: „Anners kannst du doch de nix van navertellen. Wo kummt dat denn nu?“ „ Jo“, seggt he: „Vandage hett he up platt predigt. Un dat weer eegentlich dat erste Mal, dat ik wat begreepen hebb.“

Ik hop, dat jo dat nich genauso geiht. Ik glöw woll, dat ji ok wat van` Predigt mitnehmen, wenn de hochdüütsch is. Aber of un to is doch ganz good, wenn wi Gods Woord so hörn, as wi in`t Köken mitnanner proten. Anners kunn man woll meenen: Dat mit Kark un Bibel, dat is blot wat vör gebildete Lü, de sük de wat up inbilden, dat se kien platt verstoht. Aber wenn dat wat mit mien und dien Leeven to dohn hett, wenn dor würlk wat mit an is, denn kann man dat ok up platt seggen! Un dat kann wesen, dat uns dorbi Dinge ganz neij upgaht, de uns na uns Dünken al old bekannt sünd. Viellicht geiht uns dat so bi de bekannt‘ Geschicht` van de Pharisäer un Zöllner ut Lukasevangelium, de wie nu hören:

9) Un Jesus proode mit een of anner, de sük inbilden dehn, dat se ganz upsteh weern un up de annern andohl kieken dehn. Un he vertell hör dit Bispeel:

10) Dor weern twee Minschen, de gung beid na`t Kark hen, üm to beeden: De een weern Pharisäer un de anner weern Zöllner!

11) De Pharisäer stund dor un beed` vör sük hen: Ik dank di, leev Gott, dat ik nich so bün, as de anner Minschen. As de Spitzbuben, un de, de nix dögen, un as de, de immer Skandal mit hör Frolü hebbt, oder as diese Keerl van´t Toll.

12) Ik verzicht tweemol in Week up` t eeten un ik betohl freewillig Karkenstür van min ganze Inkommen.

13) De Keerl van`t Toll aber troe sük gor nich. He woog gor nich, sin Oogen uptoslahn.

Ne, he schloog bloot Hand up`t Hart und seegt: Goot moakt all up Steh, wat tüschen di un mi steiht.

14) Dat segg ik jo, seggt Jesus: Disse gung na sein Hus un har Gott up sein Sied, de Pharisäer aber nich! AMEN.

So mennig Satz verlehsen wi doröver, de Menschheit in zwee Gruppen intodelln. Ja, dat fang in School al an: Dor sünt de Dummen un de Schlaun. Un de ganze 10 of 13 Johr geiht dat de eegentlich bloot dorüm, of du nu hier of dor to hörst. Un denn geiht dat wieder: Dor givt all, de hebbt nix, un wecken, de hört all. Un dat ganz Leben dreiht de sük eegentlich bloot dorüm, dat man am leevsten to de eenen un nicht to de annern hören much. Un dat givt Good‘ un Schlechten, so woord de seggt.

Un dat sücht so ut, as wenn Jesus uns dorbi noch tostimmt, wenn he van de Pharisäer und Zöllner verteelt. Dat hebbt wi al in Geföhl: Bloot uppassen, dat` n gien Pharisäer woord! Dat sall ja so weesen, as de Mann van` t Toll! Un ohn dat wì`t maken,seggen wi ok all: „Wat good, dat ik nich so`n Pharisäer bün!“ Dor sünd wi noch al licht mit bit Hand, uns mit annern to verglicken, aber immer bloot mit de, de schlechter sünd as wi.

Annerlessens muss mi` n Kerl vertelln, worüm he nich na`t Kark henquem. Ik ha hüm gor nicht fraagt, aber hüm lett dat woll kein Ruh: „Ik weet, wat dor för Lü sitten,“ seggt he: „De geben sük queetnichwo wo fromm und könnt fein mit Pastor, aber wenn Se wüssen….!Ik bün ok kein Engel, aber denn bün ik noch beter as disse Lü!“

„Denn bün ik noch beter as disse Lü“, dat weern genau de Woorden van de Pharisäer, wor Jesus van vertellt! Kiek an: So hannig geiht dat! Dat man süllst Pharisäer word, dat is de groode Gefahr. To meenen: De annern, de mögt ja nödig hebben, aber ik nich! To denken: Wenn ik mien Leben so unnert Striek ankieken do: Dat muss eegentlich woll reichen. Dor muss ok Gott woll mit tofree wesen. Dat givt ja wecken, de sünd völ schlechter as ik.

Un wenn wi uns mal de Froog stellen: Woruphen sall Gott mi eegentlich annehmen? Denn seggen wi uns: Ik hebb noch kien een ümbrocht, un wenn ik mal wat goods dohn kann, do ik dat. Ik loop zwar nich jeden Sönndag na`t Kark hen, aber mien Gloov hebb ik. Dat muß doch reichen!“ Aber Jesus seggt van de Pharisäer: „Dat reicht nich!“Ja, wat sall man denn noch mehr dohn?

Ik muss disse Dage mit Auto na‘t TÜV. Und dann versöcht man ja immer alles, dat` noch nett reicht. Dat de Wagen man ofnahmen word. --- Ik hebb mi seggen laten, dat man dor ok so mit hengohn kann und seggt: „Ik bün gor nich erst anfangen to flicken. Seggt man, wat dor an fehlen deiht.“ Ja, un denn muss dat so wesen, dat een all dat kostenlos heelmacken de! --- Dat doht de aber nich!

Worüm vertell ik dat? Nehmt dat as`n Bitspiel för us Leben: Jesus seggt: Hört up to kieken, of`t woll noch nett reichen deiht för Gott. Hört up, all de goode Sieden van de Minske uptotelln. Kommt lever so, as ji de sünt: Mit all jo Fehlers un Egenheiten un Schuld. Wenn ji man kommt, denn moak ik dat all upsteh. Un dat köst jo nix!

Kannst dat glööven? Wor licht dat an, dat uns dat nich in` Kopp will? Wenn een mien verruust‘ Auto upsteh moakt, un dat umsünst - dor sull ik woll mit `n besten Dank nich sporen. Aber wenn d` een kummt, un will uns Leben upstehmoaken, un dat köst nix, denn seggen wi: Dankenswert! Un goht wieder! Wo kummt dat?

Wiel wi`t nich Woord hebben willt, dat wi dat nödig hebbt. Dat givvt ja genug, de sünt noch vööl schlechter as ik. De lat man erst to Insicht komen! Dorum lesen Lü so geern dat, wat de verbroken word in Welt un all dat Schlechte. Givvt Zeitungen, de leben bloot dorvan. Denn schüddeln de Lü mit Kopp un denken: Wenk` dat all so hören do: denn bün ik doch eegentlich noch ganz in Rieg. Ja, so is dat: Wi seht bi de annern noch al licht Splitter in de Oog, aber nich de groode Balken bi uns sülst. Aber wenn wi eenmal vör Gott stoht, denn hövst di nich verglieken mit de, de schlechter sünt. Denn woorst du nich froogt, of du `n grooten of `n lüttjen Sünder weerst, denn geiht de bloot üm, of du di an Gotts Woord hollen hest oder nich. Wenn ik mien Leben`t doruphen bekieken doe, denn weet ik nu all, wat dor bi rut kummt: Dat reicht nich! So mennig Mal hebb ik ni nich an God`s Woord hollen. Ik wüß woll, wat Gott van mi wull, aber wo mennig Mal hebb ik dat Tegendehl dorvan drohn?! Dat Urdeel över mien Leben kann bloot heeten: schüldig!

Aber wat moak ik nu mit dit Urdeel?

Leeve Lü, dat is de Unnerscheed tüschen de Pharisäer und de Keerl van`t Toll: De Pharisäer seggt immer blot: Ik! Ik bün doch gor nich so schlecht. Ik hebb doch al`n büllt Goods dohn. Ik hebb doch min Glooven! Aber dat bruck ik Gott nicht to vertelln, wat ik för` n Minschke bün! Dat weet Gott völl beter.

Aber de Keerl van`t Toll fangt sien Gebet an: „Gott, wenn du mi doch vör Gericht vertreden kunnst!“ Un he weer sük nicht to good, sük intogestahn, dat he`n gooden Verteidiger brukt, wenn`t hart up hart kummt. Dat wüss he wall, dat he alleen upschmeeten weer. Dat wüss he, dat hüm een to` Sied stahn muss, wenn he Gott tegenöver steiht. (Aber well sull dat wessen?)

Dat weer domals so: De Lü van`t Toll, de holln nich völ van` t Religion. Hör ganze Leben dreiht sük eegentlich bloot üm Geld. Aber as`t Ernst word, as dr üm gung, wo man för Gott bestahn kann, do full hüm weer in, wor man sük up beroppen kann: He geiht in Tempel. Woogt sük erst gar nich över de Drüppel. Sett sük an leevsten in de letzte Bank, dormit hüm jo kien sücht. Un he fallt sin Hannen, de bit dor hen bloot Geld fast hollen hebbt un beed‘: „Gott treed du doch för mi in. Ik döög nix! Mehr hett he nich to seggen. He weer dat Beden gor nich wendt. Aber so völ weet he noch: Wenn ik mien Leben‘t mit Gott in Rieg bringen will, denn höv ik gor nich anfangen, dor süllst wat an herümtoflicken. Wenn ik`t mit Gott upsteh hemmen will, denn komm ik eenfach mit all mien Fehlers un Schuld un seggt hüm dat. Un he moakt dat upsteh. Un dat umsünnst. Van de Mann, de so kommen is, un bloot beed‘ hett: „Leev Gott, mok da`t all upsteh, wat up Unsteh is!“, van diese Keerl seggt Jesus: De gung na Hus un weer blied. He weet Gott up sien Sied!“

Wat kann uns beters passeren, as dat wi seggen: Nu weet ik, dat Gott up mien Sied is !

Un dorum laat uns Haan falten un beeden:

Leeve Gott: Dat weet ik, dat dat woll mich reichen deiht, wat ik uptowiesen hebb. Dorüm komm ik mit löös Hannen. Un ik verwacht alles van di, dat Du`t in Kieg moakst.