Heiliger Abend, 24.12.2007

Predigt zu 1. Timotheus 3:16 (plattdeutsch), verfasst von Inke Raabe

Gnade si mit jem un Freede vun Gott unse Vadder un vun Jesus Christus, unsen Herrn. Amen
Hüüt is een besonnere Dach - för uns hier in de Kark und wiss uk bi jem bit Huus. Allens is een beten stiller as suns, Kinner, de wiet wech leben, kaben hüüt na Huus. Dat gifft gude Eten, jem gahn to Kark und naher is Bescherung - dat is een besonnere Dach, de Hillige Abend, jedereen kricht dat to marken. Dat Kind in de Krüf, de Harders op dat Feld un de Engel, de secht: Si man nich bang, ik heff banni gude Nachricht för jem.
In de Predigttext för hüüt abend geiht dat um een Geheemnis und een Radel. Ik weet, dat veele vun jem hüüt abend uk mit de Familie raden oder speelen, dor dach ik, ik kunn uk mit een Radel anfangen. Pass gut op. Wat is dat: Erst is dat hard, denn is dat week. Erst is dat kold, denn is dat hitt. Und an't Ende markt dat dien Hard ganz warm.

Wiss hem eenige vun Se dat all lang ruut. Sie so gut un behold dat för sik, bit ik mit de Predigt ferdi bin, denn ik much jem wat dormit wiesen: Jedeen Minsch, de ik kenn, sparrt de Ohren op, wenn dor een Radel kummt un spekuleert so gut as dat geiht. Denn hört man sik dat noch mal wedder an - viellicht hett man bi't erste Mal je wat nich mitkreegen. Radels will man ruutkriegen, dorför sind se je dor. De allermeisten Minschen versöken dat tomindst. Se doch bestimmt uk, uk wenn Se dat jüss albern un doof finnen?

Nun hett Wiehnachten je ganz veel mit Radels to dohn. Tomindst bi uns bit Huus weer dat jümmer so. „Mama, wat kriech ik to Wiehnachten?" Wi veer Deerns hem unse arme Mudder Löcher in de Buuk fracht, solang, bit se week woar un uns lüdde Tipps geev: Dat is so groot as een Schohkartung. Oder: Dat hett de Farv vun dien Pullover. Nun woarn wi mi't Öller jümmer klöker un se muss de Radels jümmer wat schwoarer maken. Hüüt denkt se sik eenfach irgendwat ut, wenn wi eer wedder op Liev rücken, blots dormit uns klar wart, dat se dat liekers nich navertellt, eenerlei, wat wi eer uk tosetten. Jümmer noch, na all de Johrn, versöcht se, so'n lütt Geheemnis ut Wiehnachten to maken. Un wi Deern freuen uns jedes Johr över dat, wat „bobenop" licht, de Överraschung, de se sik för uns utdacht hett.
Dat sülms de Bibel Geheemnisse makt, harn Se wiss nich dacht. Ik läs de Prädigttext ut de erste Breef an Timotheus. Disse Text is uk een Radel:

Dat lett sik nich bestrieden: Dat Geheemnis vun de Gloov is groot: De as Minsch an't Licht keem, de is dörch den Geist as de utwiest, wat he sien schull. De Engels hebbt em to sehn kregen, ünner de Heiden is vun em predigt worn, in de Welt hett he Gloov funnen, opnahmen is he in de Herrlichkeit. (nach Jessen)

„Ha!", warrn Se seggn, „dat is leicht Dat is dat Jesus-Kind!" „Nä", sech ik torüch, „dat harn Se wull gern." So eenfach is dat nun je nich!
Mangliek: De Antwurt licht neech, jüss an Hilligenabend. Se is uk gans dicht bi. „Ganz hitt", wüer mien Mudder seggn - over se stimmt nich wirkli. De as Minsch an't Licht keem- dat is Wiehnachten, dat is dat Kind in de Krüff. Denn wart op de Dööp anspeelt und dorop, dat Jesus vun de Doden wedderkeem und opfohrt in'n Heben. Dat geiht um de Kark, um unse Gloov - as een Globensbekenntnis hört sik dat an, blots, dat nich nömt is, vun de hier schnackt wart. Dat Jesus-Kind as Antwurt op dit Radel is ganz hitt, over nich ganz richti. Dat passt nämli mit de Anfang nich: Groot is dat Geheemnis vun de Gloov. Dat Jesus-Kind is nich Geheemnis, sonnern een dütliche Teken: In em kriegen wi Gott ünner de Minschen to sehn.

Een bedere Antwurt kunn disse sien: „Dor wart vun Jesus-Christus schnackt." Dormit weern Se wirkli ganz, ganz hitt. Denn wer Christus secht, hett all verstahn, dat dor in de Krüff mehr licht, as een Baby. De Christus, dat is de, de Gott utsöcht hett, de Messias, de, de Welt heel maken will un ganz. Wer vun Jesus as de Christus schnackt, de weet, dat Wiehnachten een Anfang is, de an dien Leben röhrt un wat mit di to dohn hett.
Over wenn nich mal Jesus Christus de richtige Antwurt is, wat schull denn wull dat Radel ut de Timotheus-Breef bedüden? Denn dat mut je wat mit em to dohn hem, hüüt is Wiehnachten un wi fiern, dat he in de Welt kaben is.

Wat wüer ik nu gern de richtige Antwurt präsenteeren! Over dat geiht nich. Weil de richtige Antwurt nich wat is, wat du weets un opschrieben kanns. De Antwurt licht in dat Geheemnis - dat meent: een Antwurt gifft dat nich, dat gifft blots een Wech. Dat Geheemnis vun Gloov is groot, steiht in unse Prädigttext opschreeben. Un dat meent: Jesus, de Christus, is blots as Geheemnis to begriepen. De Gloov an Jesus, de Christus, is nix, wat du as een Urkunde vörwiesen kanns, nix, wat du irgendeen anners bewiesen muss oder darfst. Disse Gloov is een Geheemnis.

Un Jesus Christus is Gott sien Geheemnis. Een Geheimnis, dat wi nie ganz begriepen und faat hem warn. Hem Se mien Radel vun de Anfang noch in de Kopp? „Erst is dat hard, denn is dat week. Erst is dat kold, denn is dat hitt. Und an't Ende markt dat dien Hard ganz warm" - Gott much, dat wi unse Ohren opsparren un sien groote Radel in unse Harden beholen. Gott weet: In sien Radel sind all de annern Radels opwohrt: Dat Radel vun't Leben, de Frach na de Sinn, dat Bangen vör den Dood un unse Sööken na Levd - dat Geheemnis vun de Gloov hett alle Antwurten in sik.

Nun is je de Hillige Abend dat Fest, wo dat Raden een Enn findt. All de schön inpackten Gaben kaben ut dat Papier. Ut dat Geheemnis is een Book, een Spill oder een Inladung worn. Un tatsächli is dat so: Keen Överraschung, un is se noch so gewalti, kann mitholen mit dat wunnerbare Lengen un Luern. Jesus Christus is Gott sien Geheemnis un blifft een Geheemnis, unse Leben lang. Manchmal sind wi as Kinner un wi rieten an dat Papier, wöhn dat unbedingt in Hannen holen. Denn quaken wi op Gott rum, he schall uns Hopen un Freud geben un zwar sofort. Denn mögen wi nich mehr översien to twiebeln, to söken un to töben.
Groot is dat Geheemnis vun de Gloov, sett Paulus dorgegen.

Ik darf viellicht noch eenmal op mien Mudder torüchkaben: Dat, wat wi eer schenken deihn, dat dreiht se unendlige Malen in de Hannen hen un her, schüddeld dat, drükt hier un dor un versöcht to raden, wat dor binnen is, vör dat se mit dat Utpacken anfung. Denn fung se an, an de Bänder to tüddeln un knütt mit de Geduld vun een Engel jede enkelte utnanner. Sacht makt se de Tesa-Film af, dormit uk jo dat Papier keen Schaden nimmt. As Kind hett mi dat ganz hibbeli makt. Ik weer doch so nilli! Ik wull so gern weeten, ob se sik uk över mien Gav freuen wüer! Over ik weer man een Kind. För mi weer blots wichti, wat in dat Paket is. Mien Mudder over wuss, wi wunnerbar een Geheemnis is. Un dat Rumtüddeln mit dat Geschenkpapier deih se blots, um de Tied antoholen, för eer un för mi. Se verstunn wat, wat Minschen hüüt blots schwoar begriepen: Ganz besonners herrli is dat, wat du nich sehen, blots raden kannst, wat du nich dien Egen nennen, sonnern blots föhlen darfst, dat, wat du globen, over niemals weeten warst - dat heet so'n grooten eegenen Wert, dat is mit Geld nich to betalen un mit Süverstücken nich to kopen.

Dat lett sik nich bestrieden: Dat Geheemnis vun de Gloov is groot: De as Minsch an't Licht keem, de is dörch den Geist as de utwiest, wat he sien schull. De Engels hebbt em to sehn kregen, ünner de Heiden is vun em predigt worn, in de Welt hett he Gloov funnen, opnahmen is he in de Herrlichkeit.- Dat is, leeve Gemeende, keen Katechismus, sondern een Radel, dat unse Lebenstied in Anspruch nehmen will. Een ganz wichtige Tipp is dat Kind in de Krüff. Over wichti is uk dit: Laat sik nich inlullen vun dat ganze Wiehnachtsgedöns. Dor in de Krüff, dor passeert wat, dat meent di ganz persönli. Dat will in dien Hard. Dat röhrt an dat Geheemnis vun dien Leben. Dat Kind in de Krüff is de Christus, is de Messias, Gott sien Heiland för de Welt. De will di heel un ganz maken, di helpen un di trösten. Bi em sind all dien Geheemnisse gut obwohrt, uk de bösen un düsteren. Hier in de Krüff liegt de Anfang vun de Gloov - over dat Geheemnis vun de Gloov hett noch veel mehr parat: Mit de Gloov warst du warst klook warn för't Leben un de anner Welt, de bi Gott is, in dien Hard dregen. Freede un een groote Hard, Leevde un Gemeenschaft is in de Gloov. Un ganz an't End steiht dat ewige Leben. Du brukst för nix bang to sien.

„Groot is, wie jedereen weet, dat Geheemnis vun de Gloov." Ik kann jem dit Radel ich oplösen, dat mut jedereen för sik dohn. In de Bibel finnen sik een Deels Henwiesen - un doch meen ik: dit Geheemnis warn wi erst an't Ende vun unse Tied opdecken.

Anners is dat mit dat Radel, dat ik an de Anfang stellt heff: „Erst is dat hard, denn is dat week. Erst is dat kold, denn is dat hitt. Und an't Ende markt dat dien Hard ganz warm" Dorop gifft dat een klare Antwurt. Hem Se dat rutkreegen? Dat meent een eenfacheTallilicht. Nich mehr und nich weniger. Und doch: dat makt dien Hard ganz warm.

Dat Geheemnis vun de Gloov ist groot. Dat makt dien Hard ganz licht und warm. Dat Geheemnis vun de Gloov is höger as all unse Vernunft. Dat bewohr in jemme Harden un Sinnen. Amen

Inke Raabe

E-Mail: inkeraabe@web.de

(zurück zum Seitenanfang)