Ezechiel 33, 10-16

Göttinger Predigten im Internet
hg.
von Ulrich Nembach und Johannes Neukirch

Du Minschensoehn, snack mit dat Huus Israel: So seggt ji: Us’
opsternaatsch un aftrünnig Doon liggt as’n Last op us. Dor gaht we an
to Grunn’ – wo schüllen we wol leven künnen? Segg to jüm:
So wohr as ik leven doo, is dat Woord vun mienen Gott, den Herrn, ik heff an
den Gottloosen sienen Dood keenen beten Gefallen, nee, dor liggt mi an, dat de
Gottloose vun sienen Weg ümkiehrt un so an’t Leven blifft. Kiehrt
doch jo üm, kiehrt üm vun jo’n gottloosen Weg! Worüm
wüllt ji bloots starven, ji vun’t Huus Israel?

Leeve Lüüd,

wenn ik mit mien Froo ünnerwegens bün, kummt dat af un
to vör, dat we us verbiestern doot. We weet denn beide nich, wo we
sünd un woans de Weg wieter geiht. Ik bün dor denn för:
Jümmer liek to! Mi dünkt, we moet dörhoolen un ward wol een
Stääd ankaamen. Mien Froo is dor anners in; se seggt: Laat us wedder
trügg gahn! Den Weg kennt we doch un kaamt dor wedder hen, wo we loos gahn
sünd. Denn künnt we vun vörn oeverleggen.

Wat is beter: Jümmer stuur vörut oder
twüschendör leever ümkiehren? De mehrsten dinkt wol as mien
Froo: Bi Tieden insehn, wenn een op’n verkiehrten Weg is, un nich
mit’n Kopp dörch de Wand! Man dat gifft iehrenwierte Lüüd,
de hebbt wat leist’ un künnt sik sehn laaten. Wenn sik denn wiest,
dat se hier un dor doch wat versehn hebbt, fallt jüm dat bannig swoor, so
wat intosehn un totogeven. Se meent jo wol, jüm künn ‘n Tacken
ut de Kroon fallen. Dat is ‘n suuer Stück för jedeen’.

In Israel süht dat to den Profeten Hesekiel sien Tied anners
ut. Dor hebbt de Lüüd in’t Land nich bloots dit or dat versehn,
nee, se sünd ganz un gor an’n Enn’. Se weet, se hebbt sik dat
sübst totoschrieven, so as jüm ehr Wöör’ dat wiesen
doot: „Us’ opsternaatsch un aftrünnig Dorn“, seegt se,
„dor liggt dat an.“

Süh, dat is de Oogenblick för den Profeten. So ward he
loos schickt un schall mit de Lüüd snacken. Sien Nahricht heet:
„So wohr as ik leven doo, is dat Woord vun mienen Gott, den Herrn, ik heff
an den Gottloosen sienen Dood keenen beten Gefallen.“

Kannst di dat vörstellen? De allen Grund hett up sien
opsternaatschen un aftrünnigen Lüüd böös un
vertöörnt to we’n, de lett jüm seggen: „Ik bün
nich dull op jo, as ji meent, nee, wohrraftig nich. Dor liggt mi an, dat de
Gottloose vun sienen Weg ümkiehrt un an’t Leven blifft.“ So
süht de Predigt ut, de den Profeten opdraagen is.

Dor gifft dat keenen hoffnungsloosen Fall, nee, jedeen hett bi
Gott de Chance ümtokiehren un neet antofangen.

In Soltau ward giern seggt: „Un süht das ut ok noch so
slecht, dat löppt sik allens wedder trecht.“ Jo, dat glööv
ik ok, man dat geiht nich automatisch, nee, dat funktioneert bloots, wenn de
inkelte Minsch bi sik oprüümt un seggt: Dat deit mi leed; ik
wüll vun mienen eegensinnigen Weg aflaaten un ümkiehren.

Denn kannst beleven: De anner töövt al op di un weet,
woans di to Moot is, un kummt di womööglich in de Mööt. Ik
dink, so kummt wat in de Reeg – in de Fomilje, in de Kark un ok in de
Gesellschaft. Bi’n inkelten fangt dat an. Wo een in sik geiht un den
iersten Schritt deit, dor kummt wat in’n Gang.

De Bibel is vull vun so’n Geschichten. Mi dünkt, dat
lohnt sik to vertellen un wieter to seggen: Nich sik verrennen, nee, sik
besinnen – dat maakt dat Leven ut.

Amen

Heinrich Kröger, Lönsweg 28, 29614 Soltau
Tel./Fax:
05191 / 71949