Un Moose sää to Jahwe: Worüm büst du mit dienen
Knecht so slecht ümgahn un worüm heff ik in dien Oogen keen
Gunst funnen, dat du mi de Last vun dit ganze Volk opleggt hest? Wüür
ik dat denn, de mit dit ganze Volk swanger gahn is, or wüür
ik dat, de dat Volk to Wült bröcht hett, dat du to mi seggst:
Nümm dat op dienen Schoot, so as de Sungmudder dat Sungkind nimmt!?
Ik kann dit ganze Volk alleen nich dräägen, dat is mi to swoor.
Wenn du aver doch doch so mit mi ümgahn wullt, denn bring mi leever
üm, wenn ik in dien Oogen Gunst funnen heff, dat ik mien Unglück
nich mehr mit ansehn mutt!
Do sää Jahwe to Mose: Sammel mi söventig Mann ut den
Öllsten-Kring vun Israel un haal jüm to dat Bemöötem-Telt,
un dor schüllt se sik mit di tohoop opstellen. Denn wüll ik
hendaalkaamen und dor mit di snacken und wat von dem Geist, de op di
lifft, afnehmen un op jüm leggen, un se schüllt mit di an
den Last vun’t Volk mitdräägen, dat du’t nich mehr alleen
to dräägen hest.
Denn güng Mose nah buten un vertell de Lüüd Jahwe sien
Wöör‘. Un he sammel söventig Mann ut den Öllsten-Kring
vun Israel un stell jüm rund üm dat Telt op. Do kööm
Jahwe in een Wulk hendaal un snack mit em un nöhm wat vun den Geist,
de op em leeg, weg un leet dat op de söventig Öllsten kaamen.
Un so draa de Geist sik op jüm daallaaten haar, köömen
se in Ekstaas un hüüren dor nich mehr mit op.
Leeve Christenlüüd,
wokeen kennt dat nich: Du hest eenen wichtigen Posten un giffst di alle
Möh, dien Amt ollig uttoföhren, man mit de Tied sünd
de Lüüd nich mehr tofrääden; se murrt un mentert
un begehrt op. Dat maakt die de Arbeit jümmer suurer un de Last
ward di to swoor.
So geiht dat Mose mit dat Volk Israel. Em is groot wat glückt:
He hett de Lüüd ut dat Sklaavenhuus Ägypten rutföhrt
un in hööchste Nood hett he jüm vör de starken Verfolgers
reddt. As de Lüüd dat allens good overstahn hebbt un den wieden
Weg dörch de Wööst tehn moet, ward se gau untofrääden
un vergeet sogor, wat se ehren Anföhrer to verdanken hebbt. Dat
nimmt Mose den Moot un he wendt sik in dissen Daalslag an sienen Opdraggever.
Tweemol fraagt he em driest un drook: Worüm büst du mit dienen
Knecht so slecht ümgahn un worüm heff ik in dien Oogen keen
Gunst funnen, dat du mi de Last vun dit ganze Volk opleggt hest? Un
denn hullt he em sienen ganzen Grull vör: Wüür ik dat
denn, de mit dit ganze Volk swanger gahn ist, or wüür ik dat,
de dat Volk to Wült bröcht hett, dat du to mi seggst: Nümm
jüm op dienen Schoot so as de Sungmudder dat Sungkind nimmt?
Wat föör Anklaagen! Do nimmt een de schöönsten Biller,
de dat in den Bibel gifft, un dreiht se in dat Gegendeel üm. He
wüll dor nix mehr mit to doon hebben, wat Gott so wunnerbaar anfungen
hett. He weet bloots een Deel: Em ist dat to swoor. He kann’t alleen
nich mehr dräägen, nee, he geiht noch wieter und moodt sienen
Schöpfer dat Slimmste to, wat sik dinken lett: Bring mi leever
üm, wenn ik in dien Oogen Gunst funnen heff! Mose gifft allens
op, wat he vun Gott kregen hett, un smitt em sien Leven vör de
Fööt.
Ik mutt seggen: Dat versleit mi de Spraak un doch ist mi so wat nich
frömd: een Minsch ganz und gar an’n Oort, an’n Enn‘ – so as Hiob
in sien Nood un Jesus an’n Krüüz! Un dat is een, de Gott kennen
deit, de bi em in’n Dienst steiht. Sübst de blifft vör nix
verschoont.
Disse Predigttext to Pingsten wiest: Ok de düchtigste dröfft
togeven, wenn he nich mehr kann un an’n Enn‘ is. Klaagen un Anklaagen
sünd nich verbaaden.
Mose sien Geschicht geiht so wieter: Gott hüürt em an un
lett em utreden bet tolest. He fallt em nich in’t Woord un schimpt em
ierst recht nich ut, dor hüürst nich eenen Toon vun. Man Gott
deit ok nich dat, wat de Minsch vun em wüll, nee, he weet eenen
Utweg. Un de liggt nich wied af un is ok keen Wunner, as se süst
in de Bibel staht. Nee, hier geiht dat üm een nee’e Struktur, un
de süht so ut: Nich een alleen schall länger dat Leit hebben,
nee, anner Lüüd, de wat güllt, schüllt bedeeligt
warden.
Wedder faat ik mi an’n Kopp un fraag: Kann een dor nich sübst
op kaamen? Anner Lüüd wat totroon un jüm mitdräägen
laaten?! Bi Mose is jüst dat de Hauptknütt; he meent, alleen
tostännig to we’n un för allens opkaamen to moeten. Nu ward
em seggt: Keen Een-Mann-System, nee anner Lüüd wat afgeven.
Dat hülpt un entlast.
Wohrraftig findt Mose ’noog Öllste in sien Volk, de mitmaaken
doot. Dat fallt nich swoor, söventig uttosööken un sik
mit jüm üm dat Bemöötens-Telt optostellen. Un denn
passeert, wat ankünnigt is: Alltohoop kriegt wat vun’n Geist af,
de op Mose liggt, un fuurts fangt se Füür un hoolt nich wedder
op.
Süh, dor wüll Pingsten mit us hen.
Toierst: Ahnmacht, Twiefel, jo, Vertwiefeln togeven un vör Gott
utbreeden. Dat doot we, wenn sungen ward: Kyrie eleison!
To tweeten: Gott wüll sien Gemeen nich as Een-Mann-Bedriev, keen
Monarchie, nee, he müch Gaaven un Opgaaven op veel Schullern verdeelen.
To’n drütten: Wokeen praat is, wat vun sien Kompetenz aftogeven,
de fündt Lüüd, de mitmaaken doot, jüst in de Kark
un ok butenvör. An Gott sienem Geist mangelt dat nich un ok nich
an Minschen. Amen.
Dr. Heinrich Kröger
Lönsweg 28, 29614 Soltau
|
Deutsch 
English (UK) 
Português do Brasil 
Dansk 
Español