Lukas 21, 25-33

Evangelium nah Lukas 21, 25-33:

Ji ward groot wat to sehn kriegen an de Sünn, an’n Maand un an de
Steerns, un de Minschen op de Eer ward benaut un moegt sik nich mehr röögen,
wenn se dat Bruusen vun dat Meer un vun de Wellen hüüren doot,
se ward vergahn vör Nood wegen dat, wat nu op de Eer op jüm
tokaamen schall. Sogor de starken Kräften, de den Himmel fasthoolen
doot, ward ut de Reeg
kamen. Un denn ward se den Minschsoehn sehn: He kümmt in’n Wulk mit
groote Macht un den Herrgott sienen Glanz. Wenn dat aber nu losgahn deit,
bruukt ji nich bang to we’n; ji schüllt nah baben kieken un den Kopp
hoochhoolen, nu duuert dat nich mehr lang, denn ward ji reddt. Un denn
möök he jüm dat noch mol kloor: Kiekt jo den Fiegenboom
an un all de annern Bööm, wenn ji seht, dat de gröön
warden doot, denn weet ji ganz genau, nu ward dat Sommr. So schüllt
ji dat ok hoolen, wenn ji seht, wat do vör sik geiht, denn duuert
dat nich mehr lang, bet de Herrgott alleen dat Seggen hett.
Door künnt ji dries op af: düt Minschengeslecht ward nich vergahn
– dat kummt allens so, as ik dat seggt heff.
Himmel un Eer ward ünnergahn, man mien Wöör, de blievt
bestahn.
(Nah dat Plattdüütsch Lektionar, Hermannsburg 1981, S. 24)

Leeve Lüd,

ik heff liehrt un so heff ik faaken predigt:
An’n 1. Advent ward us vör Oogen stellt, dat Jesus as Minsch to Wült
kaamen is. As Minsch hett he sien Wark anfungen. So vertellt das Matthäus
in sien Evangelium, Kapitel 21: Jesus ridd op’n Esel in Jerusalem in.
Dor wiest he mit: Schalom, Freden is sien Woord, wat he seggt un deit.
Dat is sien frohe Kunn‘ un groote Gaav, de he bringen deit. Dor künnt
sik all de Lüüd to frein.

De 2. Advent, so heff ik liehrt, meent den lesten Advent. Dor kummt de
Minschensoehn, de Weltenrichter to’n Endgericht, un schrekliche Katastrophen
gaht dissen Dag vörto. Dor gruugt sik de Minschen vör un se
kriegt fürchterliche Angst. So vertellt Lukas dat in sien Evangelium,
Kapitel 21. Wat is dat för’n Kontrast twüschen 1. un 2. Advent!

Nu bün ik bi to liehren: Jesus süht dat anners. He seggt to
sien Lüüd – un dat is an’n 2. Advent to predigen – „Wenn
dat aver nu loosgahn deit“, un dor meent he de Katastrophen in de
Endtied mit, „denn bruukt ji nich bang to we’n; ji schüllt nah
baben kieken un den Kopp hooch hoolen“.

Mi geiht bi dit Woord jümmer een Melodie dör’n Sinn: „Bruder,
lass den Koopf nicht hängen, kannst ja in die Sterne sehn!“
So dinkt junge Lüüd, Kierls un Froons in de besten Johren. Lestdaags
meen een Fründ un Kolleeg to mi: Bet 50, jo, bet 60 Johr harr de
dacht, dat bruuk gor keenen Doktor to geben; de Natur hülpt sik alleen.
So lang een so dinken deit un eenen dat goot geiht, kann’n den Kopp licht
hooch hoolen.

Man Jesus hett dat mit Lüüd to doon, de in Nood sünd.
De weet nich, woans dat wietergahn mag. Man jüst jüm röppt
he to: „Kopp hooch! Jo’n Hülp is al unnerwegens un ganz dicht
bi.“ Wat för’n Utsicht!

Mol harrn we in us‘ oold Pastorenhuus eenen Schörnsteenbrand. Wohrschienlich
harrn de Kinner to dull inbött un de Sott wüür an to brennen
fungen. As dat in’n Schörnsteen knistern dä, wüss ik nich,
wat ick toierst doon schüll. Ik lööp hen un her, bet de
Kinner mi torööpen: „Mudder hett al telefoneert – de Füürwehr
is glieks dor!“ Un wohrraftig, dat duner nich lang, do wüür
dat Huupen al to hüüren. Twee, dree Füürwehrwaagens
föhren vör un zuckzuck kurbeln de Füürwehrlüüd
ehr Riesenledder hooch, klattern op’t Dack und füngen an to löschen.
In’n Oogenbliek harrn se dat Füür dood, un we haalen alltohoop
deep Luft. De Gefohr wüür oeverstahn. Mi bleev bloots, de wackern
Kierls to danken, un dor kreeg ik’n Reeg, ehemolige Kunfermannen bi wedder
to sehn.

Süh, bi all dat, wat in de Wült un tohuus op us insleit un
us daaldrüückt, is een mit bi. De is starker un rööpt
us to: „Koop hooch, kiekt nah baben! Hülp kummt op jo to.“

För de Skeptiker übber sien Lüüd hett jesus een eegen
Rezept: „Kiekt jo den Fiegenboom an, seggt he, „un all de annern
Bööm! Wenn ji seht, dat de gröön warden doot, denn
weet ji ganz genau, nu ward dat Sommer. So schüllt ji dat ok hoolen,
wenn ji seht, wat dor vör sik geiht – denn duuert dat nich mehr lang,
bet de Herrgott alleen dat Seggen hett.“

Markt ji: Nich wenn de Bööm kahl sünd, so as nu in’n Winter,
schüllt we an dat Wültenn dinken, enn, wenn’t buten gröön
ward – dat is dat rechte Bild för Jesus sien Kaamen. Dor künnt
ok de Adventskranz un de Dannenboom to Wiehnachten wat vun vertellen.
Mit jüm ehr Licht un gröönen Twieg ward se to’n Hoffnungssteeken
för de nee’e Wült. De kummt us to Mööt.

Mi wunnert, wo weenig Leeder to dit Thema in’t Gesangbook staht. Ik kenn
bloots ´n poor Texten. Een vun disse Utnahmen is dat Adventsleed
vun den Jesuiten Friedrich Spee: „O, Heiland, doo den Himmel op!“
Dat steiht in’t Plattdüütsch Gesangbook „Dor kummt een
Schipp“ vörnan. Een Strophe heet:

„Gröön op, o Eer‘, gröön op, o Eer‘,
bring Gras un Bloomen to uns her;
o Heiland, allerschöönste Bloom,
bleih du uns op ut Nacht un Droom!“

Hier kriggt de leste Advent een anner Gesicht as bi de Evangelisten un
as we dat wennt sünd. Jo, wo dat Leed vun singt, dat is in Jesus
sienen Sinn. He müch Moot maaken un Hoffnung bringen. Dor liggt em
an vun sien ierste Kaamen as Minsch bet to sien leste Kaamen an’n Jüngsten
Dag.

Disse Naam hett mi dat andaan. We tellt us‘ Tied jo nah Daage, Maande,
Johren un meent: Je mehr, ümso beter! Man Jesus un sien Gemeen rekent
annersrüm: De allerleste Dag in de Wültgeschicht is jüst
de nöögste Dag. Dor kannst un bruukst nich vör wegtoloopen,
nee, de kummt jede Tied op us to. Dorüm hett Luther giern vun den
leeven Jüngsten Dag snackt. De wüür em nah un dor wüür
he good an. Dat is denn, wenn Gott alleen dat Seggen kriggt. Üm ok
de lesten Twivel to verdrieven, seggt Jesus oplest: „Himmel un Eer
ward ünnergahn, man mien Wöör, be blievt bestahn.“
Dit fierliche Woord riemt sik ok in’n griechischen Urtext.

Dor fallt mi bi in, wat Gustav Heinemann, de ehemolige Bundespräsident,
mol seggt hett. Op eenen Karkendag rööp he de Lüüd
to: „Laat us de Wült antwoorden, wenn se us bang maaken wüll:
„Jo’n Herrns gaht, us‘ Herr aver kummt!“
Dat meent Advent, wo Wiehnachten de Grund to leggt is.

Amen

Dr. Heinrich Kröger, Pastor i. R.
Lönsweg 28, 29614 Soltau
Tel./Fax. 05191-71949