1. Timotheus 3,16

Dit lütt Gedicht mit söss Reegen is een Christusleed ut de
ierste Christentied. Hier ward Jesus Christus sien Weg in´n Blick
nahmen, sien Leven in´n Längssnitt vun Wiehnachten bet Himmelfohrt.

Vunobend kummt dit Christusleed mit de Wiehnachtsgeschicht tohoop, so
as Lukas se vertellt. Mi dünkt, dat lütt Gedicht sett Lukas
sien Geschicht nee´e Lichter op. Disse Lichter wüllt we nah
un nah ansteken: Een to Anfang, tweemol twee in de Midd un een tolest.

Toierst heet dat vun em, den sien Naam gor nich seggt ward: „An´n
Dag kaamen as Minsch“. Dat is de Oeverschrift vun dat Gedicht, de
Oeverschrift vun Jesus Christus sienen Weg: An´n Dag kaamen as Minsch.

Lestdaags seeten we mit een Bischööpin tohoop un jedeen schüll
verstellen, wat em or ehr in de Spiritualität, in de Frömmigkeit
wichtig wüür. Een junge Fründ sää: „Dat
Gröttste, wat ik betlang belevt heff, dat is de Gebuurt vun us´
ierste Kind. As bi mien Froo nachts de Wehen insetten dään,
hebbt we tohoop bäädt, dat allens good gahn müch, un denn
güng´t in´t Krankenhuus. In dree Stünnen wüür
dat Kind dor un “ – so sää de glückliche Vader -“
ik wüür dor mit bi un hööl us´ Kind op´n
Arm.“ Dor is em wat vun dat Wiehnachtswunner opgahn: „An´n
Dag kaamen as Minsch“.

Dat meent Lukas in sien Wies, wenn he vun Maria un Josef vertellt: Se
harrn keenen Platz in de Harbarg, se wickeln dat Kind in Winneln un lää´n
dat in een Krüff. Ganz ünnen fangt Jesus sien Weg an. Dat is
dat Ierst un dat Haupt.

Wieter heet dat: „Utwiest dörch Gott sienen Geist“. Ok
dor weet Lukas wat vun. De Engel Gabriel künnigt Maria in Nazereth
an: „De hillige Geist ward oever di kaamen un wat du to Wült
bringen deist, schall Gott sien Soehn heeten“. So wiest sik dat bi
Jesus sien Dööp: De Himmel deit sik op un de hillige Geist kummt
hendaal as Duuv un röppt em to: „Du büst mien leeve Soehn“.
In de Wiehnachtsgeschicht seggt de Engel to de Schääpers: „Jo
is vundaag de Heiland gebooren. Dat is Christus, de Herr, in David sien
Stadt.“ Dit tohoop maakt Wiehnachten ut: „An´n Dag kaamen
as Minsch, utwiest dörch Gott sienen Geist“.

Vun dissen Eenen un Besonnern seggt dat lütt Leed: „Sehn worden
vun de Engels“. De Hymnus dinkt wol an den himmlischen Hoffstaat,
de üm den Hööchsten versammelt is; all freit sik mit. Lukas
vertellt dat so: Mit Maal wüüren bi den Engel de Mehrsten vun
de himmlische Heerschaar. Bet in´n Himmel reckt, wat sik oever Nacht
in Bethlehem daan hett. Dat is ´n Stääd un Oogenblick,
den Aten antohoolen. We sünd in de Midd vun dat Bibelleed un schüllen
nu een Musikstück nachsinnen.

De veerte Reeg bringt gewaltig wat in Gang: „Künnig maakt ünner
de Völker“. Dat is en Barg mehr as in de Wiehnachtsgeschicht
steiht. Dor ward jo to Hauptsaak an dat Volk Israel dacht: Jesus de Messias
för de Juden. Dat ok de annern Völker mitmeent sünd, wiest
bi Matthäus de Steerndüüders ut´n Oosten.

Wat to Jesus sien Levstieden af un to vörkummt un wat he bi sien
Himmelfohrt sien Jüngers opdräägen deit, dat güllt
in us´ Leed vun Anfang an: Dat Evangelium is nich bloots för
dat utwählte Volk dacht, nee, dat ward all de Minschen künnig
maakt. Wiehnachten geiht de Wült an.

Dat klingt good un schöön, magst du dinken. Man wat bringt
dat in ? Wüllt de Lüüd dat Evangelium oeverhaupt hüüren
? Us´ Leed hett dor keenen Twievel an, nee, dat stellt klipp un
kloor fast. „Glooven funnen in de Wült“. Jesus sien Saak
blifft nich in´n Winkel un an´n Rand, nee, se geiht rut in
de wiede Wült. Jo, dor findt se Anklang un Anhang.

Wo kann dat angahn ? fraagst du villicht. De Bibel süht dat so:
Wo inkelte Minschen den Anfang mit´n Glooven maakt, dor geiht´t
ok wieter; dor bruukt us nich bang üm to we´n. Un wo de iersten
to´n Glooven kaamen sünd, dor staht se för een Dörp,
een Stadt, jo, för een Land. So hett Paulus as Apostel för de
Völker sienen Opdrag verstahn un utföhrt. In´n Anfang
liggt dat Enn´ mit in; een Deel steiht för´t Ganze.

Tolest heet dat: „Ophaaven hooch in Iehren“. Süh, wat
de Engels to Wiehnachten singt „Iehr för Gott in de Hööcht!“,
dat kummt ok Jesus to. Dat ierste Woord in´n Engelssang bi Bethlehem
is das leste Woord in us´ Leed för Jesus. He hett Andeel an
Gott sien Macht un Herrschop, so as we in´t Gloovensbekenntnis seggen
doot: „Em to Sied gliek an Macht un gliek an Iehr“. Dorün
hett al dat Kind in de Krüpp usen Dank vull verdeent; un wokeen Jesus
iehren deit, de iehrt wohrraftig Gott. So seht de iersten Christen dat.
Jo, se meent: Wokeen Gott iehren wüll, de schall dat den Eenen wohren
Minschen tokaamen laaten.

To Anfang is fraagt worden: Woans kann´t bi us Wiehnachten warden
? Een Studienkolleg hett to mi seggt: „Wiehnachten – dor kummst ierst
achter, wenn du in de Gemeen mit anbääden deist.“ Jüst
dat passeert in us´ Bibelwoord un dat laat us eenmit´n anner
doon, denn is dat Fest un de Fier in´n Gang.

Amen

Dr. Heinrich Kröger
Lönsweg 28
29614 Soltau
Tel.: 05191-71949